Project

Dankbrief Carmen. Voor andere brief zie onderin op pagina.

*22/12/2005

"Lieve allemaal

Na deze afgelopen 9 maanden neem ik een moment om jullie allen te bedanken, voor jullie inzet en vertrouwen in ons project, voor het feit dat jullie daar aan mee geholpen hebben. Ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden, geen woord is goed genoeg om mijn dankbaarheid jegens jullie te uiten. Zo veel grote harten die belangloos dit mogelijk hebben gemaakt, zo veel mooie reacties, initiatieven, zo veel steun en positieve energie.

Ik heb dit met heel mijn hart gewenst en natuurlijk heb ik gehoopt dat het ons ging lukken, maar toch blijf het heel moeilijk te geloven dat ik door iets met heel mij hart te wensen genoeg heb om het waar te maken.

Mijn familie krijgt dankzij jullie een kans om mijn leven in Nederland van dichtbij mee te maken. Ze hebben nog steeds een beetje moeite om te bevatten wat hen overkomen is en zijn zeer dankbaar en ontroerd door alle energie dat jullie zonder ze te kennen, en ook velen van jullie zonder mij te kennen in onze wens hebben gestoken.

Mijn grootste dank gaat uit naar mijn familie in Nederland, en in het bijzonder mijn moeder Anna. Want zonder haar had dit project nooit kunnen bestaan. We hebben allemaal ontzettend hard gewerkt, maar Anna heeft er voor gezorgd dat er genoeg energie was om door te zetten en erin te blijven geloven. Bedankt Anne en jullie allemaal voor de onvermoeibare steun!!!

Zoals bij elke onderneming heeft ons project ook kleine tegenslagen gekend, één daarvan is dat het werk van mijn moeder in Bolivia er niet mee akkoord ging dat ze rond de kerst vakantie nam. Ze kon pas eind juni vakantie nemen. Dit was in eerste instantie een teleurstelling voor ons allemaal, omdat we ons zo op de kerst ingesteld hadden, maar toen hebben we stil gestaan bij het feit dat het belangrijkste was dat ze konden komen, dan worden zes maanden wachten minder erg.

Voor degene die de dag van de aankomst aan ons willen denken, de datum staat vast. Ze komen aan op dinsdag 27 juni 2005. Ook wil ik jullie graag laten weten dat 24 december dit project op zijn einde loopt. Echter zal de www.carmenskerstwens.tk wel blijven bestaan, maar zal de taak van contactpersoon door Maarten en mij overgenomen worden.

Bedankt, bedankt, bedankt!!!!!!!

Carmen Laura."

Hartenwens

Aan jullie die mij goed kennen, maar ook aan degene die mij niet kennen. Dit is wat ik graag met jullie wil delen…

Zoals jullie weten (en voor degene die het nog niet weten) ben ik 5 jaar geleden, na een uitwisselingsjaar in Nederland doorgebracht te hebben, teruggekomen met in mijn achterhoofd een droom; zelfstandig een toekomst opbouwen en zoveel mogelijk over de fascinerende Europese wereld te weten te komen.

In deze tijd heb ik hard aan mijn “inburgeringproces” gewerkt. Ik heb Nederlands geleerd, vanaf het begin allerlei baantjes gehad, formulieren leren invullen, stampot leren koken, carbonaatjes en appelgebak leren bakken. Ik heb geleerd dat fietsen ook leuk kan zijn (als het niet regent, tenminste). Ik heb leren genieten van een gratis kopje koffie of thee (hoewel ik bijna nooit koffie drink), van een najaarswandeling, van reclameboekjes en zelfs van zwarte humor die Nederlanders vaak karakteriseert. Inmiddels ben ik, zoals ik me voorgenomen had, met allerlei omwegen politicologie aan het studeren. Ik kan zeggen dat ik Nederland met veel plezier heb leren kennen en dat ik hier mijn plekje heb gevonden. Op de een of andere manier heb ik veel leuke, lieve, behulpzame en gezellige mensen om mijn heen weten te verzamelen die mij gesteund en geholpen hebben (en dat nog steeds doen) om dit allemaal mogelijk te maken. Ik heb zelfs het geluk om een familie in Nederland te hebben die mij opgenomen heeft.

Toen ik definitief uit Bolivia vertrok, was ik 20. Op die leeftijd is het moeilijk de enorme rol van een familie en de waarde daarvan te kunnen beseffen. Ik was zo geboeid door Europa en door mijn avontuur dat ik nauwelijks aan de mogelijkheid heb gedacht dat ik mijn familie misschien zou kunnen gaan missen. Nu, vijf jaar na mijn vertrek kan ik zeggen dat ik dit punt flink onderschat heb, want ik mis ze elke dag van mijn leven. Ik ben sinds dat ik hier woon drie keer in Bolivia geweest. Zij daarentegen hebben nooit de kans gehad om hier te kunnen zijn en om mijn leventje in Nederland te kunnen zien. Dit houdt mij constant bezig, want ik doe mijn best om dit allemaal goed te doen. Ik doe het grotendeels voor hen, zodat ze trots op mij kunnen zijn. Alles wat ze over mijn leven in Nederland weten is wat ik hen verteld heb. Ze kunnen mij niet dagelijks meemaken zoals jullie dat doen; als ik naar school ga, als ik boodschappen aan het doen ben, de straat waar ik woon, de mensen waar ik mee omga. De kleuren, geuren en geluiden die erbij horen. Ik probeer dit zoveel mogelijk met hen op afstand te delen d.m.v. foto’s, verhalen, ideeën , gedachten, frustraties. Maar soms wordt de afstand te groot. Hoe goed ik het ook probeer te beschrijven, sommige dingen zijn gewoon onbeschrijfelijk.

Mijn familie

Maria, mijn moeder, een trotse, hartelijke en hardwerkende alleenstaande moeder die als verpleegster 16 uur per dag werkt. Mijn zusje, Maria José, is 19 jaar oud en zit nu in het 2^de jaar van Internationale Betrekkingen en met veel trots mag ik zeggen dat ze het heel goed doet. Mijn broertje, Marco Antonio, is 15 jaar oud en zit nog op de middelbare school, heeft een enorm hart, veel muzikaal talent en houdt erg van tekenen. Mijn moeder probeert ervoor te zorgen dat mijn broertje en zusje niets tekort komen. Dat doet ze, ondanks de actuele economische situatie van Bolivia, voortreffend goed. Daarom is het logisch dat ze een reis naar Nederland niet heeft kunnen betalen en dat ze daarom ook nog niet hier zijn geweest. Ik ben heel trots op ze en het zou voor mij heel bijzonder zijn als mijn mensen in Nederland en mijn familie in Bolivia elkaar ontmoeten.

Een tijdje geleden had ik het met mijn Nederlandse moeder hierover, en ze heeft me iets heel wijs geleerd. Een hartenwens moet je met de wereld delen, want dan kan deze hartwens

misschien wel werkelijkheid worden. Het is voor mij werkelijk heel moeilijk geweest om dit los te laten, omdat ik gewend ben om mijn dingetjes zelf op te lossen en omdat ik het moeilijk vind om me kwetsbaar op te stellen en over mijn verdriet te praten. Toch heb ik naar aanleiding van dat gesprek, besloten om dit met jullie te delen in de hoop dat jullie me kunnen helpen om mijn hartenwens mogelijk te maken. Ik wil heel graag dat mijn familie, mijn moeder, broertje en zusje, met de kerst (2005) hier kunnen zijn.

Ik wil je alvast bedanken voor jouw tijd, jouw steun. Het feit dat ik deze brief schrijf, dat ik durf te denken dat er mensen zijn die bereid zijn mij te helpen, komt ook door jou!

Bedankt!!

Carmen Laura